Μη μου μιλάς

Μη μου μιλάς. Όταν είμαι παιδί μη μου μιλάς.

Να μ’αγαπάς. Όταν είμαι παιδί να μ’αγαπάς.

ΑΝ αγαπάς. ΑΝ θέλεις, δηλαδή.

Στο κάτω-κάτω πόσο ΝΑ κοστίζει ένας αναγραμματισμός;

Όταν ο χρόνος κλέβει χρόνο και κάθε τέλος ψάχνει για την αρχή του..

Όταν μέχρι πριν έλεγες λίγο. Λίγο μπορώ. Λίγο αντέχω. Τώρα αυτό το λίγο, γίνεται ΛΙΓΟ ακόμα...και λίγο ΑΚΟΜΑ. Και μιαν αρχή ακόμα. 

Και σε βλέπω όταν απορείς. Μα ένας τρόπος υπάρχει να απορείς: ΜΟΝΑΧΑ ενώ στέκεις εκεί δίπλα μου και με εμπιστεύεσαι. Και τον τρόπο αυτό τον ψηλαφούμε. Αγάλι-αγάλι, μαζί-μαζί και δειλά-δειλά. Ο καθένας με τον δικό του. Με σεβασμό στις εργοστασιακές ρυθμίσεις που διέπουν τη λειτουργία εκάστου. 

 

Και κάπως έτσι δεν είναι πια όλα γύρω ξένα. Και κάπως έτσι όλα ζουν από την αρχή. Και εγώ σου προσφέρω απλόχερα το πιο κόκκινο χρώμα που έχω. Για σένα λέω. Σε ΕΣΕΝΑ λέω. Δεν τρέφω πια το ανεκπλήρωτο. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν με αφορά. Προσδοκώ Εκείνον που ΘΕΛΕΙ να εκπληρωθεί. Εκείνον που δεν του ταιριάζουν  τα αποκυήματα μιας νοσηρής φαντασίας. Και η σχέση μου μαζί σου οφείλει να είναι απλή, το λιγότερο απαλή. Οτιδήποτε άλλο μου μοιάζει με φασαρία.

Είναι φορές που μοιάζει να ‘χουν περάσει μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω.. ακόμα και το πρόσωπό σου, πασχίζω να θυμηθώ μα τίποτα. Ψέματα.- Πώς τολμάς να λες ψέματα;- Το πρόσωπο σου θυμάμαι. Το πρόσωπο σου σημάδι αλάθητο. Μαρτυρά πόθο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός σου. Αυτό.

Και εσύ μιλάς για πιθανότητες. Και εγώ. Και εγώ παραδέχομαι πως είμαι το λαχείο σου. Ψάξε στο όνειρο σου. ΕΚΕΙ θα βρεις εκείνο που μπορεί να μας περάσει απέναντι.

Αφού πάει καιρός που κατάλαβα. Και το αποφάσισα. Να εμπιστεύομαι αυτό που είμαι. Να διαχωρίζω τη θέση μου από εκείνα που δεν είμαι. Τώρα που ξέρω και μπορώ: σημασία έχει μόνο να αγαπάς εκείνον με τον οποίον μπορείς. Μπορείς να εκφράζεσαι όσο.. Μπορείς να είσαι τόσο αληθινός και τόσο ο εαυτός σου.

Τότε. Τότε που φαίνομαι να είμαι τόσο ανώριμη και τόσο αδέσποτη, τόσο ανικανοποίητη και τόσο ανολοκλήρωτη, τόσο αξεδιάλυτη και τόσο απόκρημνη.  

Και έχω άνθρωπο… όταν είναι σαν και εμένα. Δώσε μου έναν άνθρωπο να είναι σαν και εμένα.  Και άσε με.. να χορέψω μαζί του. Ως το τέλος του κόσμου. Να παίξω μαζί του. Ως το τέλος του κόσμου. Να τον καλωσορίζω. Ως το τέλος του κόσμου. Να τον καληνυχτίζω. Ως το ξημέρωμα τούτου του κόσμου. Να τον ερωτεύομαι και να πλάθομαι μαζί του. Και κάπως έτσι να ψηλώνω. Σαν παιδί. Αφού τους στερητικούς επιθετικούς προσδιορισμούς τους πήρα για καπέλο και καμάρι το ‘χω. Γιατί ξέρω και μπορώ. Δίνοντας οι δυό μας την πιο «cool υπόσχεση»: αμοιβαίως και  απαρεγκλίτως, να μη μεγαλώσουμε ποτέ όσο ζούμε. Την πιο «cool υπόσχεση» από τα πιο «cool παιδιά» που δεν πεθαίνουν όσο ζούν. 

Και να φωνάΖΟΥΜΕ δυνατά ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. 

Και ας είναι αυτό το δικό μας παραμύθι. 

Συμβαίνει...

Οι δυνατές καρδιές

Οι τυχαίες συναντήσεις

Οι χαρές που πονάνε

Συμβαίνει… 

Και ξέρεις πως οι απαντήσεις διακρίνονται σε εκείνες που έχουν ενδιαφέρον να τις αποδεχτείς και εκείνες τις άλλες, τις αδιάφορες.

Ώρα 2.37. Και ξημερώνει.

Μια πόλη που σκουριάζει. Μια πόλη άλλοτε ξένη και άλλοτε μοναχικά γεμάτη. Με μια ιδιότητα να ξεκλειδώνει και να ανακαλύπτει τα όρια. Εν πολλοίς και τα όνειρα.

Και αν δεν έχω ευχηθεί των αέρηδων τη δημιουργική καταστροφή. Και αν δεν έχω ονειρευτεί θάλασσες εν μέσω ξηρασίας. Και αν δεν έχω πεθυμήσει φωτιές σε θολωτούς ουρανούς.

Το ορκίζεσαι; Πες! Το ορκίζεσαι;

Με πνίγεις, ακούς;

Μην ορκίζεσαι βρε ψεύτρα… Πάντα μα πάντα θα αναζητάς να αγαπηθείς, να πορευτείς πλάι σε μάτια ψιχαλιστά. Να ‘χεις και ένα λόγο να αφιερώνεις το άσμα, βρε αδερφέ.

Και είσαι άνθρωπος. Όσο θα παίρνεις τα φιλιά για σημάδια, τα αγγίγματα για χνούδι, τα βλέμματα για κοχύλια, τις ψυχές για γλάρους. Και οι γλάροι, λένε, ταξιδεύουν  στ’ ανοιχτά και δεν λογαριάζουν τον βοριά.  Αυτό είναι το μυστικό. Ένα μυστικό του κόσμου που λέει πως δεν υπάρχει μυστικό.

Όχι δεν με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί που βρέθηκα εν μέσω παιχνιδιού δίχως κανόνες, άλλοτε με πιόνια ανυποψίαστα και άλλοτε πάλι με χαρτιά σημαδεμένα.

Αλλά να! Είναι κάτι φορές που απορώ με τη σιγουριά σου πως το πιόνι ως ρόλος μου ταιριάζει γάντι. Και τι έκανα εγώ γι’αυτό; Δικαίωμα μου δεν είναι; Δικαίωμά μου,ναι. Να παίζω το ρόλο, να παγιδεύομαι και να μπερδεύομαι στα παιχνίδια σου.

Και το ‘χω ονειρευτεί. Μια πηγή με το νερό της άρνης. Να πίνουν με τις χούφτες, λέει, εκείνοι που βασανίστηκαν από τούτη την αμέρωτη ανάγκη να φροντίζουν με ιώδιο τις πληγές εκείνων που δεν ζήτησαν ποτέ να θεραπευτούν.

Όχι δεν με ξέρεις. Ευτυχώς. Δεν υπήρξε λόγος ικανός. Και δεν με νοιάζει πια.

Η ασθένεια αυτοάνοση. Και η θεραπεία της εξάρτησης του ασθενούς από μέσα τεχνητά, πλήρως αδιάφορη. Δεν συνίσταται συνταγή γιατρού. Ούτε και γιατρός, πλέον.

 Και όλα πληρωμένα τελειωμένα και η βιτρίνα στη θέση της …

Τί σου είναι οι ΛΕΞΕΙΣ τελικά;

Σοκ. Διαταραχή. Ευπάθεια. Ανθεκτικότητα. Προσαρμογή. Μετασχηματισμός.

Πόθος. Πάθος. Πόνος. Περιπλάνηση. Πόσο. Πάντα. Ποτέ. Ίσως.

Αγάπη. Συμπάσχω. Συγχωρώ. Κενό. Λάθη. Ξανά. Άγγιγμα.

Δάφνη. Δαφνί. Άνθη. Στεφάνι. Έλλειψη. Αρχή.

Ποδήλατο. Φτερά. Πεταλούδα.. Άνεμος. Φωτιά.

Δράση. Τόλμη. Ισορροπώ. Γεννιέμαι. Ξημέρωμα. Κύκλος. Φεγγάρι.

Βλέμμα. Σφυγμός. Ρίζες. Γέρος. Αύριο.

Χαμόγελο. Ζωή. Απάτη. Κρυψώνα. Αγαλματάκια. Τρέχα.

Φιλία. Φιλί. Κόκκινο. Σιωπή. Εμπιστοσύνη. Ενσυναίσθηση. Μαζί.

Αστέρι. Φως. Στόχος. Πάτωμα. Λύκος. Ψίχουλο. Τόλμη.

Τύχη. Περίπατος. Κόσμος. Ουτοπία. Όνειρο. Δύναμη. Αιωνιότητα.

Φόβος. Δρόμος. Θέληση. Πείσμα. Θαύμα. Παρέα. Επτά. 

Φάσμα. Φασισμός. Ράβδος. Δικαιοσύνη. Ισότητα. Αλληλεγγύη.

Παιδί. Νότες. Σειρά. Πλέω. Μακριά. Νερό. Κίνηση.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΚΟΠΙΤΣΕΣ, dear…

Καθώς μεγαλώναμε, μας έμαθαν να μην αρκούμαστε στο λίγο, να διεκδικούμε το πολύ από οτιδήποτε, είτε έμψυχο ήταν αυτό είτε άψυχο.

Όλα στο ζενίθ. Νέο-φιλελεύθερες πρακτικές ακόμα και στα συναισθήματα. Ή όλα ή τίποτα.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Εθισμός στην υπερκατανάλωσή τους. Απαιτούμε στη νιοστή. Καταναλώνουμε στη νιοστή. Νιώθουμε ό,τι και όσο προλαβαίνουμε. Αφού πρώτα ζυγίσουμε, μετρήσουμε και τελικά συγκρίνουμε. Τα δικά μας για τον Άλλον. Του Άλλου για εμάς. Ότι δεν μετριέται, δεν διοικείται, έμαθες... Και με το αυτοδιοίκητο του Έρωτα τί γίνεται; Ούτε μετριέται ούτε διοικείται. Τα 'χει πει και ο Άλμπερτ «Ότι μετριέται δε μετράει κατ’ ανάγκην, κι ό,τι μετράει δεν είναι αναγκαίο να μετριέται»

Ευτυχώς που δεν αναμετρήθηκα για το πόσο. Ούτε μια «καβάντζα».  Είπα όλα αλλοπαρμένα. Σε όλα ΝΑΙ. Άλλωστε με την «τέχνη του όχι» γεννιέσαι. Όταν το φως αντικρίζει το πρώτο σου κλάμα. Και ίσως κάποιοι το πουν σπατάλη ή τρέλα. Ζωή ζωντανή είναι. Και Ζωή είναι να ακούς και να συντονίζεσαι στο χτύπο. Αφού στο  “value for money” είχα γελάσει πολύ, θυμάμαι, και ακόμα γελάω.

Και μετά μετά;

Ε! για τη συνήθεια του Έρωτα, για την τελετή των Αγίων Αγγιγμάτων άπλωσα άρωμα στο κορμί και άνοιξα μπρος σου κόκκινο κρασί. Κόκκινο. Κόκκινο για τις μνήμες.

Και στην ηχώ του Έρωτα, έστησα κρυφά το αυτί μου και άκουσα ψυχές πλήρεις συναισθημάτων. Και αντίκρισα κορμιά διπλωμένα σε σεντόνια . Καλοκαίρι ακόμα και ποιος αντέχει τους χειμώνες που πλακώνουν με παπλώματα του κορμιού την καρδιά.

Και αν σου μοιάζουν όλα τελειωμένα, θα ζω αλλοπαρμένα… Και ναι το έμαθα και αυτό∙ οι σχέσεις μοιάζουν με κόπιτσες ή κουμπώνουν εξαρχής ή αλλιώς ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΚΟΠΙΤΣΕΣ, dear…